ΠΟΤΕ....

      Πηρα λοιπον κι εγω την καρδια μου και την κομματιασα να την ριξω προς βρωση των χρονων που περασα κοντα σου, το μεγαλυτερο κομματι μου εσυ. Ενα κομματι που δεν κοβεται , δεν διαιρειται μονο πολλαπλασιαζεται. Οσο λεω τελος τοσο συνεχιζει να ζει και να υπαρχει μεσα μου, καθε τελος και σαγαπω, καθε σαγαπω και τελος. 
     Δεν ειναι ετσι θα μου πεις και θα το πιστεψω για λιγο, για τοσο οσο κανουν τα γραμματα του σαγαπω να βγουν απο τα χειλη μου.
Προσπαθησα , λοιπον, να σφραγισω αυτα τα χειλη να παψουν να μιλουν για σενα και για μενα και τελικα, το μονο που καταφερα, ειναι να ακουγεται τοσο δυνατα μια φωνη μεσα στην καρδια μου που φωναζει.... δεν θα σε βγαλω ποτε απο την ζωη μου οσο εγω χτυπαω αυτο δεν θα γινει ποτε...